پیوارنیوز؛فردین یزدانی این رقص که ترکه بازی یا (چوب بازی) نام دارد گاها رقابتی و میان طایفه داماد و عروس و یا طوایف دیگر برگزار می شود.
ابزار و وسایل این رقص حماسی، یک عدد چوب باریک و قابل انعطاف به اندازه ۱ تا ۱/۲۰ سانتیمتر که ترکه نام دارد و برای ضربه زدن استفاده میشود .
چوب دوم که دیاق نام دارد چوبی است به ضخامت حدود ۷ سانتیمتر وبه اندازه ۱/۷۰تا۲متر و بعنوان سپر دفاعی بشمار می رود.
مقام های چوب بازی یا ترکه بازی با مقامهای رقص زنان تفاوت دارد.معمولا لباس این ایین لباس رزم مردان که همان جقه و زنار هست استفاده میکنند چون در برخی مواقع جقه یا چوقا را برای دفاع استفاده میکنند.
این رقص قانون خاص خود را داراست، اینکه هردو نفر حاضر در میدان چوب بازی رقص کنان دور میزنند و نوازنده ساز با رقصی که شخص ترکه بدست انجام میدهد مقام خود را تنظیم میکند و بعد از چند دور رقص، شخص دوم که دیاق در دست دارد به حالت دفاع از خویش چوب را جلوی بدن خود قرار میدهد و شخصی که ترکه در دست دارد فاصله خودرا باندازه طول چوب(ترکه) رعایت میکند.
یکی از آواهایی که هنگام بازی شخص ترکه بدست سر میدهد، هَو کردن است که حواس شخص دیاق بدست را پرت و او را بترساند که ترکه خودرا به پای او بزند.
در این رقص اگر ترکه به بالای زانوی شخص دیاق بدست بخورد خطا محسوب میشود و مورد اعتراض شدید حاضران قرار میگیرد، که گاها موجب آشوب و بلوا و بر هم زدن مراسم عروسی نیز خواهد شد.
در این آیین ،اگر فردی که ترکه را میزند چوبش به پای شخص دیاق گیر بخورد با صدای کل زنان و هلهله مردان مواجه و حاضران که معمولا یا از طایفه آن شخص و یا از طرفدارانش میباشند به احترام و بجای او دیاق میگیرند.
به جرآت میتوان گفت: این رقص در عین زیبایی و شورآفرینی، یکی از خطرناک ترین رقص ها محسوب میشود که اغلب مواقع به شکستن پا یا فلج شدن افراد بازی منجر میشود. اما در واقع با میانجی گری بزرگان مجلس و مراسم عروسی، افراد بازی را به ارامش و بازی جوانمردانه فرامیخوانند.
اگر بخواهیم به مقامهای اصلی ترکه بازی اشاره کنیم؛کمارنجی ، دایه دایه،عبدالله لحاف دوز، ایران ایران، شیر علی مردون ،شابیری ،سوار کاری و جنگنامه اشاره نمود که داری ریتمهای تند و آرام میباشند.
ریتم رقص این بازی متناسب با رقص شخص ترکه بدست وصدای ساز کرنا و ضربه طبل (نقاره) بزرگ نواخته و اجرا میشود.
فردین یزدانی اصل
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه