✍پبوارنیوز؛ محمدفرزامی سرمایه های فراوانی که یادآوری بخشی ازآنهابرایمان احترام برانگیزاست ویاآنهااحساس رضایتی ازدرونمان می جوشاند،جوش وخروشی که لرزشی درقلب وگاه نم اشکی برچشم جاری می سازد.
آری باوجودداشته هاواین مایه های فخرمی توان بسیاری ازنداشته هارافراموش کرد وخیلی ازناملایمات ودردهارانادیده گرفت.
درسرزمین های عشایروهوهوی باد،تاریکی شب رابابوی برنجاس وموسیقی نشخوارورندیل بورمان(میش جوان)به سرمی کنیم.
امایک چیزهست که نمی توان ازکنارش بی تفاوت ردشد،نمی شودشیته (صوت)زدویاندیده ویادید ونگفت اگرکه دیدی ونگفتی ناجوانمردی است.آن هم فقرومحرومیت ونداری هم استانی هاوهمولایتی هایمان است.
ازکجای دردبگویم وبنویسم وبربلندای کدام قله تمام قدبه ایستم ودردنداری هم استانی هایم رافریادبزنم ،ازدردی بگویم که دربسیاری ازمناطق ازچینش سنگ های بزرگ وبی ملاط برروی هم خانه اش می خوانند.
*توکره بردی*
خون جاری شده ازشق پای زن عشایردرواویلای دریلا،مالاجی ،مند،کت و…مارامزمت می کند.
محمدفرزامی
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه