به گزارش پیوارنیوز / انگار همین دیروز بود؛ وقتی روی نیمکت‌های چوبی مدرسه، با دو تا دیگر از بچه‌ها می‌نشستیم؛ نیمکت ما از میز جدا بود و آنقدر بالا بود که پایمان به زمین نمی‌رسید اما بزرگ بود و سه نفری روی آن جا می‌شدیم.
البته مشکل من با دانش‌آموز کنار دستی‌ام به خاطر جا نبود بلکه به دلیل چپ دستی من، بود؛ دستمان به هم می‌خورد و مشق‌مان خط خطی می‌شد و آنوقت صدای داد دو تایی‌مان بلند می‌شد؛ من باید همیشه سمت چپ بچه‌ها می‌نشستم که اصولا سر نشستن هم دعوا بود؛ آخر هیچکس دوست نداشت وسط بنشیند.
در مورد میز و نیمکت، یک مدل میز و نیمکت بود که به هم چسبیده بودند و آنها کوچکتر از میز و نیمکت چوبی جدا از هم، بودند و آن هم دردسر خودش را داشت و اصولا جای کافی برای نشستن نبود به ویژه اگر همکلاسی‌ات کمی هم چاق بود!
اما از مشکل نشستن که بگذریم؛ کلاس‌مان هم خیلی شلوغ بود و البته این تعداد زیاد که گاهی به 50 نفر هم می‌رسید، موجب می‌شد که معلم‌مان نتواند از همه درس بپرسد و البته مشق‌ها را هم مبصر کلاس نگاه می‌کرد.
قد من خیلی بلند نبود اما هیچوقت دوست نداشت ردیف جلو بنشینم چون انقدر میزمان به تخته سیاه کلاس نزدیک بود که همه گچ تخته بعد از پاک شدن روی ما می‌ریخت و تنفس را هم سخت می‌کرد.
* تحصیل دانش‌آموزان در کلاس‌های پرجمعیت
در حال حاضر تراکم دانش‌آموزی یکی از مشکلات آموزش و پرورش است؛ و بخش زیادی از دانش‌آموزان ابتدایی در کلاس‌های بیش از 30 دانش‌آموز درس می‌خوانند. انتهای پیام ط-الف
ثبت دیدگاه