*حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند*
*محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند*
بی گمان یکی از راه های مهم ثبت تاریخ اجتماعی و سیاسی در جهان امروز خاطره نویسی است.
خاطره که در شمار ادبیات اعترافی قرار دارد ،همان تاریخ است که در قالب
روز نوشت اجتماعی
دل گویه شخصی
و حسب حال واقعی
مکتوب می گردد.
سفرنامه ای است که از اعماق فکر یک شخص به ژرفای فکر و ذهن خواننده و مخاطب ارسال می گردد
بدون شک در دنیای پر هیاهو و پراز دغدغه ی امروز یا به اصطلاح دنیای بردار و بدو ،یادنیای زندگی های نقلی و شرکتی و کمپی و خوابگاهی که خانه ها در حکم خوابگاهی بیش نیستند مطالعه ی خاطرات ، روز نوشت و یا سفرنامه ها بسی لذت بخش و لذیذ است.
بقولی
این قبیل نوشتن ها هم
عزیز است و هم لذیذ.
اما برگردیم به اصل موضوع
آن گاه که انسان از خستگی روزانه، امان از کف و ازدست می دهد ،آن گاه که احساس تنهایی می کند و احساس می کند که به همدلی،همکلامی و هم گپی نیاز دارد به سمت مطالعه ی سفرنامه ها می رود .به باور من سیاه مشق نویس
“محمد فرزامی ”
تنها با مطالعه و خواندن یک خاطره و سفرنامه و یا یک مطلب ارزنده و آموزنده و ارزشمند است که می توان تا حدودی درون آتش گرفته و گر ،گرفته و پر از چرنگ را سرد و آن آتش را خاموش نمود.
مگر نه این است که با مطالعه و خواندن تاریخ بیهقی انسانی را در برابر خود می بینیم که از حضور خود در دل تاریخ و هم صحبتی خود و همراهی با دیگران در فراسوی زمان با ما سخن می گوید.
خاطره نویسی در جهان پیشینه ای دیرینه دارد و در ایران از دوره ی تیموریان آثاری به این شیوه می بینیم و در دوره صفویه رواج چشم گیری بخود گرفت و در قرن اخیر طرفداران زیادی پیدا کرده و اثار ارزنده ای پدید آمده است
ازجمله:
حیات یحیی دولت ابادی
خاطرات حاج مخبرهدایت
خاطرات سیاسی مهدی فرخ
و اخیرا
کتاب دا
“خانم حسینی”
*ز عشق قلم گر چکد ژاله ای*
*بروید به روی زمین لاله ای*
زهر خرمن گل یکی خوشه ای
برای سفر بهر خود توشه ای
کنون یادبودی زعشقی به دل
نهالی به باغی نشانده به گل.
محمد فرزامی
نویسنده چندین اثرمکتوب کوتاه در قالب :
روز نوشت
خود نوشت
سفر به بلاد خوبان”دهدشت”
مولف کتاب سرآمدان سرزمین چهارفصل
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه